سفارش تبلیغ
صبا ویژن

انجمن ادبی دانشگاه زابل

صفحه خانگی پارسی یار درباره

سلام تهران!

 

 

چه روزهاى عجیبى! چه جزر و مد بدى/ چه آسمان فجیعى! چه فصل بى عددى/

 

چه ساکتى! چه خموشى! مگر نمى بینى؟/ سلام تهران!

 

بارى ! چه خواب سنگینى!/ سلام تهران! بى روح آهنین پیکر!/

 

 سلام پونک! تجریش! شوش! تهران سر!/سلام اى همه جامانده‌هاى

 

 

غافله‌ها!/ سلام نسل چک و سفته و معامله‌ها!

 

 

/غریو موشک شب هاى دور یادت هست؟/ سلام تهران! آیا غرور یادت هست؟


 
طلوع طوفان در کام بادبانها بود/ "امام" رونق انسان در آسمانها بود/
 
 
 هواى تازه براى غروب نسل هلاک/ شروع بارش باران خاک در افلاک/
 
 "امام"، پرده اى از نور و آسمان و سکوت/ عبور سرزده و شاعرانه ملکوت
 
 
/ "امام" ، هیمه بر آتش در حکومت سرد/ یگانه واحه‌ی سرسبز در
 
 صحارى درد/ "امام"! داغم چو داغ رفتنت تازه است/ شبیه صبر تو غم‌هاى من بى‌اندازه است...

کولی

تمومه هر چی که بوده
میون فصل دستامون
اینم شاهد که راضی شی
غروب تلخ تو فنجون
دلت وارونه برگشته
بگیر این آخرین فاله
یه زن که دورتر میشه
یه مرد از غصه بی حاله
آره این آخرین باره
دیگه رغبت نداری تو
نه این جا آخر خط نیست
تو داری کم میاری تو
همیشه سایه ی غربت
میومد دنبال رامون
با هیشکی نگذر از این جا
که حرمت داره جا پامون
تمومه هر چی که بوده
میون فصل دستامون
اینم شاهد که راضی شی
غروب و قهوه و فنجون


بد نیست بشناسی دل ما را

میخواهمت آنسان که دنیا را ، همینقدر

                                          میگویمت این روح تنها را همینقدر

باید بدانی لمس دستان تو جادوست

                                            این دستهای نا شکیبا را همینقدر

چشمانت اعجاز خدا در مستی عشق

                                          در شیشه ای جا داده دریا را همینقدر

همچون بهاری که جهان را جان ببخشد

                                       چشمت به شوق آورده دنیا را ،همینقدر

باید بدانی باز هم میگویم از تو

                                         دیروز را  امروز و فردا را همینقدر

تو بیش از آنی که زمان از تو بکاهد

                                        من از تو دارم این غزلها را ، همینقدر

با تو تمام روزهایم سبز و جاریست

                                        بد نیست بشناسی دل ما را همینقدر

...........................................................................................  

هرچند سرا پا گله هستی ای عشق

خاموشی وبی حوصله هستی ای عشق

دل در تو بنا نهاده ایم اما تو

روی گسل زلزله هستی ای عشق

 

علی اکبر رشیدی

بی رحمترین شاعر دنیا!

بی رحم‌ترین شاعر دنیا! گله‌ای نیست

بگذار بمیرم تک وتنها، گله‌ای نیست

                                   بگذار بیایند همه بر سر نعشم

 اما تو بمان در تب فردا، گله‌ای نیست

       من بی خبر از ساحل غم غرق حقیق       

با تو شدم هم بستر رویا، گله‌ای نیست

 گفتند که آتش فقط از دور قشنگ است

 نزدیک شدم، سوختم اما گله‌ای نیست

 آخر تو خودت خواسته بودی که بمانم

      در تاب و تب این غم زیبا... گله‌ای نیست

صد بار گله کردم و گفتی که همینی

         باشد، تو خودت باش من اما... گله‌ای نیست

      فاطمه میری(دانشجوی سابق زابل)


چشم دریایی تو ای لیلا باعث اعتبار آبی شد

آسمان خم شد و مرا بوسید ، بعد حتا ستاره آبی شد

ناگهان ابر نحس رنگ سیاه تند آمد سوار آبی شد

 

از همان لحظه جاده خوشحال است چون دوباره رفیق پیدا کرد

جاده ای که به زور حکم سراب صاحب ِ اختیار آبی شد

 

دل به جاده زدم ولی جاده دل به امثال من نمی بندد

من خودم خون سرخ جاده شدم و دلم بی قرار آبی شد

 

تا همین چند سال پیش از این رنگ آبی نشان نفرت بود

چشم دریایی تو ای لیلا باعث اعتبار آبی شد

 

تا همان ساعتی که ابر سیاه آمد و گند زد به زندگیم

چون پس از آن نگات خونی شد ، هر مژه بند دار آبی شد

 

بعد شد این جهان جهنم من آسمان هم غریبه شد که… ، چرا

رنگ دریا برای من سرخ است یا گل سرخ خار آبی شد؟

[]

این جهنم حکایت من بود ، تا دو شب پیش…

                                                  نه ، همین دیشب

دست من رفت سمت خودکارم ، چشم لیلا دوباره آبی شد

                                                                           حجت عسکری

دوراهی

امشب هوا گرفته ماه دلم گریه می کند  .........  با چشم خون او نگاه دلم گریه می کند

 

 

من در دو راهی به آخر خط فکر می کنم

دائم به افکــــار توی مخت فکـر می کنم

هی فکر می کنی فکر ، غلط فکر می کنم

هی فکر می کنم فکر ، فقط فکر می کنم

 

                                   * * *

 

ای دلیل بی پناهی های من

ای سراب بوسه ماهی های من

اتهام آشــــــــنایی می زنند

باش جرم بی گناهی های من!

 

آیدا پوریا نسب


خدا آمد وتوی قلبم نشست

دلم را سپردم به بنگاه دنیا

و هی آگهی دادم اینجا و اینجا

و هر روز

برای دلم

مشتری آمد و رفت

و هی این و آن

سرسری آمد و رفت

*
ولی هیچکس واقعاً

اتاق دلم را تماشا نکرد

دلم قفل بود

کسی قفل قلب مرا وا نکرد

یکی گفت:

چرا این اتاق

پر از دود و آه است

یکی گفت:

چه دیوارهایش سیاه است!

یکی گفت:

چرا نور اینجا کم است

و آن دیگری گفت:

و انگار هر آجرش

فقط از غم و غصّه و ماتم است!

*
و رفتند و بعدش

دلم ماند بی مشتری

و من تازه آن وقت گفتم:

خدایا تو قلب مرا می خری؟

*
و فردای آن روز

خدا آمد و توی قلبم نشست

و در را به روی همه

پشت خود خود بست

و من روی آن در نوشتم:

ببخشید, دیگر

برای شما جا نداریم

از این پس به جز او

کسی را نداریم!


 


و عشق قد راست می کند

در برهوت، رنگ تو را می­گیرم

 

بی­تاب می­شوم

 

در رگ­هایم شرر می­دوانی

 

در من پا می­گیری

 

عشق قد راست می­کند

 

نام شورانگیزت، مرا می­فریبد

 

سر به هوا می­گردم در کوی و برزن­ها

 

پرواز را تکلم می­کنم به زبانی که خود می­دانی

 

ولی تو با چشمانت

 

قیامت به پا می­کنی

 

ناهنگام

 

و همه کاسه کوزه­ها سر خدا می­شکند.

  نمی دونم از کیه؟