انجمن ادبی دانشگاه زابل

چه روزهاى عجیبى! چه جزر و مد بدى/ چه آسمان فجیعى! چه فصل بى عددى/

چه ساکتى! چه خموشى! مگر نمى بینى؟/ سلام تهران!

بارى ! چه خواب سنگینى!/ سلام تهران! بى روح آهنین پیکر!/

 سلام پونک! تجریش! شوش! تهران سر!/سلام اى همه جامانده‌هاى

غافله‌ها!/ سلام نسل چک و سفته و معامله‌ها!

/غریو موشک شب هاى دور یادت هست؟/ سلام تهران! آیا غرور یادت هست؟

طلوع طوفان در کام بادبانها بود/ "امام" رونق انسان در آسمانها بود/

 

 

 هواى تازه براى غروب نسل هلاک/ شروع بارش باران خاک در افلاک/

 

 "امام"، پرده اى از نور و آسمان و سکوت/ عبور سرزده و شاعرانه ملکوت

 

 

/ "امام" ، هیمه بر آتش در حکومت سرد/ یگانه واحه‌ی سرسبز در

 

 صحارى درد/ "امام"! داغم چو داغ رفتنت تازه است/ شبیه صبر تو غم‌هاى من بى‌اندازه است...

میخواهمت آنسان که دنیا را ، همینقدر

                                          میگویمت این روح تنها را همینقدر

باید بدانی لمس دستان تو جادوست

                                            این دستهای نا شکیبا را همینقدر

چشمانت اعجاز خدا در مستی عشق

                                          در شیشه ای جا داده دریا را همینقدر

همچون بهاری که جهان را جان ببخشد

                                       چشمت به شوق آورده دنیا را ،همینقدر

باید بدانی باز هم میگویم از تو

                                         دیروز را  امروز و فردا را همینقدر

تو بیش از آنی که زمان از تو بکاهد

                                        من از تو دارم این غزلها را ، همینقدر

با تو تمام روزهایم سبز و جاریست

                                        بد نیست بشناسی دل ما را همینقدر

...........................................................................................  

هرچند سرا پا گله هستی ای عشق

خاموشی وبی حوصله هستی ای عشق

دل در تو بنا نهاده ایم اما تو

روی گسل زلزله هستی ای عشق

بی رحم‌ترین شاعر دنیا! گله‌ای نیست

بگذار بمیرم تک وتنها، گله‌ای نیست

                                   بگذار بیایند همه بر سر نعشم

 اما تو بمان در تب فردا، گله‌ای نیست

       من بی خبر از ساحل غم غرق حقیق       

با تو شدم هم بستر رویا، گله‌ای نیست

 گفتند که آتش فقط از دور قشنگ است

 نزدیک شدم، سوختم اما گله‌ای نیست

 آخر تو خودت خواسته بودی که بمانم

      در تاب و تب این غم زیبا... گله‌ای نیست

صد بار گله کردم و گفتی که همینی

         باشد، تو خودت باش من اما... گله‌ای نیست

      فاطمه میری(دانشجوی سابق زابل)

امشب هوا گرفته ماه دلم گریه می کند  .........  با چشم خون او نگاه دلم گریه می کند

من در دو راهی به آخر خط فکر می کنم

دائم به افکــــار توی مخت فکـر می کنم

هی فکر می کنی فکر ، غلط فکر می کنم

هی فکر می کنم فکر ، فقط فکر می کنم

                                   * * *

ای دلیل بی پناهی های من

ای سراب بوسه ماهی های من

اتهام آشــــــــنایی می زنند

باش جرم بی گناهی های من!

آیدا پوریا نسب

دلم را سپردم به بنگاه دنیا

و هی آگهی دادم اینجا و اینجا

و هر روز

برای دلم

مشتری آمد و رفت

و هی این و آن

سرسری آمد و رفت

*
ولی هیچکس واقعاً

اتاق دلم را تماشا نکرد

دلم قفل بود

کسی قفل قلب مرا وا نکرد

یکی گفت:

چرا این اتاق

پر از دود و آه است

یکی گفت:

چه دیوارهایش سیاه است!

یکی گفت:

چرا نور اینجا کم است

و آن دیگری گفت:

و انگار هر آجرش

فقط از غم و غصّه و ماتم است!

*
و رفتند و بعدش

دلم ماند بی مشتری

و من تازه آن وقت گفتم:

خدایا تو قلب مرا می خری؟

*
و فردای آن روز

خدا آمد و توی قلبم نشست

و در را به روی همه

پشت خود خود بست

و من روی آن در نوشتم:

ببخشید, دیگر

برای شما جا نداریم

از این پس به جز او

کسی را نداریم!

در برهوت، رنگ تو را می­گیرم

بی­تاب می­شوم

در رگ­هایم شرر می­دوانی

در من پا می­گیری

عشق قد راست می­کند

نام شورانگیزت، مرا می­فریبد

سر به هوا می­گردم در کوی و برزن­ها

پرواز را تکلم می­کنم به زبانی که خود می­دانی

ولی تو با چشمانت

قیامت به پا می­کنی

ناهنگام

و همه کاسه کوزه­ها سر خدا می­شکند.

  نمی دونم از کیه؟

دل تو

اولین روز بهار

دل من

آخرین جمعه سال.....

...

...

...

...

و چه دورند و چه نزدیک به هم !!!